Ocena [021] Bo los pragnie, byś spełnił swoją Własną Legendę

Autor: Maggie

Oceniała: Amnesia

Pierwsze wrażenie: 10/20

Postanowiłam rozpocząć pisanie oceny, zanim przeanalizuję wybrane fragmenty tekstu opowiadania. Dla zniwelowania możliwych komentarzy na temat tego, że przeczytałam za mało tekstu, już mówię, które dokładnie rozdziały poddałam analizie: prolog, rozdział pierwszy, rozdział drugi, rozdział trzeci oraz rozdziały od czternastego wzwyż aż do dwudziestego. Stanowi to ponad połowę całej objętości tekstu.

Pierwsze wrażenie jest najbardziej subiektywną częścią naszych wywodów, a niezmiernie ważne jest to, co przyjdzie na myśl zaraz po wejściu na stronę.

Rozpocznę od adresu http://nowy-swiat-andrei.blogspot.com/ oraz tytułu zapisanego na belce. W Bloggerze niestety nie da się zmienić odnośnika do witryny. Z jednej strony dobrze, z drugiej strony niekoniecznie. Uważam, że wcześniejszy tytuł „Nowy świat Andrei” był bardziej przystępny niż obecny „Bo los pragnie, byś spełnił swoją Własną Legendę”. Oba zostały napisane w języku polskim, co obecnie stanowi wyjątek, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie, przeglądając blogosferę.

Porównując te dwa tytuły, stwierdzam, że, niestety, oba nie trafiły w moje gusta. Pierwszy był prosty, wręcz banalny, dlatego nie dało się nad nim dłużej zastanowić, pomyśleć, przeanalizować. Jego plusem była długość i łatwość zapamiętania. Natomiast drugi jest zdecydowanie za długi. Sama musiałam przypominać sobie, czy to było spełnić czy przeżyć własną legendę. W przeciwieństwie do wcześniejszego tytułu tutaj już można puścić wodze fantazji i rozpocząć podróż w głąb analizy co-autor-miał-na-myśli. Jeśli miałabym rozłożyć to zdanie na czynniki pierwsze, najbardziej zastanawiałabym się nad trzema słowami: los, legenda oraz spełniać.

Los kojarzy mi się z przeznaczeniem, z nieubłaganie nadchodzącymi wydarzeniami, których nie jesteśmy w stanie zmienić ani przeciwstawić się im. Przypominają mi się mitologiczne boginie losu: w greckiej Mojry, a w rzymskiej Parki — które przędły nić życia i przecinały ją nożycami… Chyba za dużo naoglądałam się bajki Herkules xD

Co jeszcze kojarzy mi się z losem? Ano cudowny utwór zespołu Coma „Los cebula i krokodyle łzy”. Pozwolicie, że zacytuję tutaj fragment.

Dla mnie też niezbyt łaskawy był dzień.

Dla mnie też za długa zima i zła.

Dla mnie też los cebula i krokodyle łzy.

Przestań wyć! Przestań wyć! Przestań płakać!

Następnie na ruszt leci słowo legenda. Otóż tutaj chyba nie muszę tłumaczyć moich skojarzeń, ponieważ sądzę, że większość odczuwa to samo. Legenda odnosi się do przeszłości, jednak u Ciebie znalazła zastosowanie do przyszłości. Ciekawy zabieg, intrygujący i warty przeanalizowania.

Kolejna ważna rzecz warta rozważenia i metafizycznych przemyśleń na temat być albo nie być, iść jutro do szkoły czy nie iść itd. to czasownik spełniać. Wydaje się interesujący, w szczególności w połączeniu ze wcześniejszą legendą. Nie wiem, czy można spełniać legendę, skoro odnosi się ona do przeszłości, tym samym sprawiłaś, iż czytelnik zagłębia się i zastanawia nad danym tytułem.

Niestety, to byłoby na tyle, co wydawało mi się interesujące na tym blogu. Lecąc od góry od razu rzuca się w oczy (a mi tym samym do gardła rzuca się potok wrednych słów) ten migający, świecący, sercowaty, zmieniający się przycisk do muzyki. Pisząc tę ocenę, na jednej połowie ekranu mam otwartego Worda, a na drugiej stronę bloga i mój wzrok cały czas kieruje się w stronę tego migającego czegoś…

 

Również narobiłaś bałaganu w kolorach, które pojawiają się na blogu (samą grafikę opiszę w punkcie poniżej). Czarny nagłówek, ciemnoszare tło, czerwone tło pod tytułami oraz żółte literki panoszące się wszędzie, gdzie tylko się da… Doprawdy, szał ciał. Proszę, zrób coś z tym, bo, naprawdę, te kolory zestawione obok siebie nie wyglądają estetycznie.
Kolumny boczne… Przede wszystkim — ZA DUŻO!!! Masz tam tyle gadżecików napakowane, że zupełnie zgubiłam się w tej nawałnicy pierdół. Jadąc od góry:
— tekst informacji wyjustuj, będzie ładniej.
— dwie ankiety następujące po sobie są zupełnie niepotrzebne, a jedynie zaśmiecają stronę.
— w lewej kolumnie na samym dole masz widżet do obserwacji Twojego profilu Google, natomiast po prawej stronie na tej samej wysokości znajduje się „O mnie”, gdzie również istnieje opcja obserwacji!
— kolejny, z grubsza nieważny i niespełniający swoich zadań, gadżet to tłumacz. Usuń to, ponieważ te tłumaczenia są po prostu śmieszne i tak niedokładne, że szkoda gadać. A jeśli ktoś zza granicy będzie chciał przetłumaczyć sobie tekst, to istnieje odpowiednie narzędzie w kontrolerze u góry strony (pracuję na Google Chrome, więc nie wiem, jak to wygląda na innych przeglądarkach).
— statystki powinny zjechać na dół (gratuluję ponad trzydziestu dwóch tysięcy wyświetleń! Dobra robota xD), ponieważ zdecydowanie najważniejszym elementem jest menu, które u Ciebie liczy aż dwanaście zakładek. Może udałoby Ci się choć troszkę zmniejszyć ich ilość? Przykładowo, Miniaturki możesz połączyć ze Spisem treści, a Informowanych wrzucić do Linków. Optycznie zmniejszyłoby to ilość tekstu (i czerwieni), które atakują czytelnika od pierwszych chwil.

Grafika: 12/20

Wszystko, ale to dosłownie wszystko, się u ciebie świeci, mieni i migoce. To straszne… Czuję jakbym znalazła się w świecie opanowanym przez gotyckie wróżki… Panujące ciemne kolory plus brokat – genialny przepis, jak doprowadzić czytelnika, tudzież oceniającą, na skraj wytrzymałości psychicznej.

Nigdzie nie znalazłam informacji, kto jest autorem nagłówka, więc wnioskuję, że sama go stworzyłaś. Brawo za to, niemniej nie mogę być pobłażliwa tylko dlatego, że wykazałaś większą inicjatywę twórczą niż większość autorów. Na nagłówku umieściłaś za dużo rzeczy: dziewczynę, wilka, las, zamek, księgę, schody, wampira, zegarek oraz motyla. Takie nagromadzenie niepasujących do siebie przedmiotów wprowadza rozgardiasz, chaos i anarchię. Dodatkowo pełno jest tam gwiazdek, brokacików, świecących się punkcików (nie czuję, jak rymuję xD). Tak jak pisałam powyżej, ni w ząb ni w oko nie pasuje to ani do kolorystyki bloga, ani do jego tematyki. Jedyne, co przyciąga mój wzrok, to niebieskie oczy wilka – nadają niezwykłego kontrastu pomiędzy panującymi szarościami.

Na grafice umieściłaś dwa zwroty: pierwszy z nich to tytuł Twojego bloga, drugi to natomiast komentarz o miłości. Powiedz mi, dlaczego o miłości mam mówić szeptem? Czy jest to zakazane w Polsce lub gdzieś na świecie? Czy stanowi to temat tabu? Czy może nie mamy prawa do wyrażania swoich uczuć?

Jak dla mnie — to zdanie jest zupełnie pozbawione logiki…

Fabuła/Akcja: 16/35

W tym punkcie nie mogę napisać wiele, ponieważ w zatrważającej ilości błędów, zaczęłam gubić się w fabule. Niestety, to bardzo utrudniało czytanie i analizowanie tekstu. Postaram się wytłumaczyć Ci wszystko na podanych przykładach.

a) Bohaterowie 4/10

— Andrea — główna bohaterka opowiadania. Nie wiem czemu, ale nie polubiłam jej. Po prostu przedstawiłaś ją w taki sposób, że momentalnie zaczynałam się krzywić i kręcić głową, w myślach powtarzając „Mary Sue”. Tak jak prosiłaś, odpuściłam pierwsze rozdziały dokładnej analizy, a jedynie pobieżnie je przejrzałam, skupiając się na dalszych rozdziałach. Jej wygląd, w przeważającej części, jest lekko zaakcentowany, na szczęście nie pojawił się dokładny opis w pierwszych linijkach opowiadania, jak to występuje u większości nastoletnich autorek. Jednak zachowania czy reakcje bohaterki wydają się sztywne, zupełnie jakby była stworzona z drewna… Dosłownie — głównego bohatera sponsorowała firma Stihl.

A tu podam mój zdecydowanie najulubieńszy „moment” Andrei xD

-No... Nie- powiedziałam smutno i po chwili przygryzłam dolną wargę.- Może kiedyś się w tobie zakocham? Kto wie...

Serio to powiedziała? Już mogła mu wsadzić widelec w tyłek i pokręcić nim we wszystkie strony — mniej by chłopa bolało…

Natomiast poniżej pokażę Twój sposób opisywania bohaterki…

Byłam na twarzy blada jak papier. Było to bardzo widoczne szczególnie, że miałam włosy koloru ciemnego brązu, które opadały na cześć mojej (niepotrzebne) buzi (twarzy; buzi to możesz dać mamie w policzek). Moje lekko rozchylone usta, które układały się na kształt jakiegoś dzióbka, były barwy lekko różanej.

Ten fragment przypomina mi opowiadania jedenasto-/dwunastolatek, które nie potrafią dawkować informacji o bohaterach, dlatego stawiają ich przed lustrem, żeby od razu opisać cały wygląd.

— Nathan — typ badboya, który interesuje się Andreą. Jest cichy, tajemniczy, sarkastyczny i unika słońca… Jak rozumiem, jego pierwowzorem był Edward Cullen ze Zmierzchu? Brakowało jedynie tekstu o heroinie i masochistycznym lwie… W przeważającej większości lubię męskich bohaterów w stylu Nathana, ale w tym przypadku — nie polubiłam go. Niestety, porównując chłopaka z Andreą, był o wiele lepszy, jednak nadal widziałam w przedstawieniu jego osoby schematyczność i powtarzalność. Może za dużo naczytałam się tego typu powieści i dlatego wydaje mi się to banalne i przez to denerwujące. Możliwe, że tak właśnie jest, jednak nie zmienia to moich odczuć.

— Reszta bohaterów — poznałam ich tylko pobieżnie, ponieważ z Twoich opisów wynika niewiele. Nie mogłabym powiedzieć o nich nic ciekawego, ponieważ żadna z postaci pobocznych nie przykuła mojej uwagi. A nie! Jedna osoba przykuła — zaginiony brat Adrei…

b) Świat przedstawiony 3/10

Ciężko jest u Ciebie cokolwiek zrozumieć. Raz opisujesz jedną rzecz, a zaraz zupełnie co innego, po czym wracasz do pierwszego opisu. Nie skupiasz się na opisywanych rzeczach, robisz to po macoszemu. Ogólnie, musisz nad tym jeszcze sporo popracować.

Zaczęłam wtedy udawać chorą, by ćwiczyć. Na początku szło mi to beznadziejnie. Opanowanie tego zajęło mi prawie dwa lata. Z czasem zorientowałam się, że umiem też panować nad ziemią, a to już był cios poniżej pasa. Zdarzało się, że jak tupnęłam nogą, to ziemia pękała. Żeby nikt tego nie zobaczył, to złamałam nogę, by nie ćwiczyć na wf-ie. Opanowanie tej umiejętności zajęło mi kolejne dwa lata.

[…] Po tej rozmowie z tatą uznałam, że jednak nikomu nie powiem o moim darze. Nie chciałam przechodzić przez jakieś badania lub być zamknięta w zakładzie psychiatrycznym. Miałam w tym czasie dopiero siedem lat, i całe życie było przede mną.

W prologu dowiadujemy się, że bohaterka miała sześć lat, jak odkryła swój pierwszy dar, następnie przez dwa lata uczyła się panowania nad wiatrem, a opanowanie żywiołu ziemi zajęło jej koleje dwa lata. Razem Andrea powinna mieć dziesięć lat, gdy pytała ojca o swój dar, a nie siedem, jeśli opisywałaś wydarzenia chronologicznie.

-Dziewczyny...- Alex zajrzała przez okno z drzwiczkach (primo: z drzwiczkami/w drzwiczkach; secundo: jak okno może mieć drzwiczki?!).- Opona pękła- wyjąkała słabym głosem.

-No to pchamy!- zadecydowała Chloe stanowczo (Chloe zadecydowała stanowczo).

Wyszłam (Wysiadłam) z nią z auta. Stanęłyśmy z jego tyłu, Alex od strony drzwi kierowcy i zaczęłyśmy pchać mercedesa. Jak już go dopchałyśmy na pobocze, Alexandra zadzwoniła po pomoc drogową. Ja oparłam się o samochód i patrzyłam, jak ludzie, którzy stali w co najmniej kilometrowym, albo i dłuższym korku odjeżdżali i posyłali nam gniewne spojrzenia. Wzdrygnęłam się na ten widok.

(uwaga!!! Sarkazm!!!)

Rzeczywiście, każdy facet będzie się jedynie gapił, rzucając gniewne spojrzenia, zamiast pomóc, gdy dwie laski pchają samochód…

Odkręciłam kurek, z którego od razu zaczęła lecieć woda (wow... odkręciła kurek i zaczęła lecieć woda... taka magia). Zamoczyłam rękę w zimnej cieczy i obmyłam nią (ręką czy wodą?) zranione miejsce.

Zaśmiałam się, bo wydawało mi się to śmieszne. Nie zważając na jego protesty, wzięłam butelkę, którą wręczyła mi Chloe.

Skąd ona się tam wzięła?  Brak ciągu przyczynowo-skutkowego. Nie zaznaczyłaś wcześniej, że stała obok Chloe, więc dziewczyna wzięła się tam ni z gruchy ni z pietruchy, bo wyskoczyła jak Filip z konopi…

Przez deszcz, który zmuszał mnie do przymknięcia oczu, widziałam zarys twarzy mężczyzny, a w jego oczach pojawił się niebezpieczny błysk.

Widziała jedynie zarys twarzy, za to dostrzegła błysk w oczach? Brak sensu, logiki, realizmu i co jeszcze dorzucisz z synonimów.

Nie mogłam wstać, bo facet przygniótł mnie do ziemi, zatapiając moją głowę w błocie. Skrzywiłam się.

-Czego ode mnie chcesz?!- krzyknęłam z przerażeniem w głosie.

Skoro miała twarz w błocie,  to jak krzyknęła?

Po moim policzku zaczęły spływać słone łzy, bo nie byłam w stanie złapać powietrza. Błagałam mojego oprawcę, by przestał, ale to nie wzbudziło w nim litości.

Brak sensu i logiki. Skoro nie mogła złapać powietrza, to skąd miała siłę,  by błagać o litość?

Biegłam ile sił w nogach. Nathan był tuż, tuż za mną. Starałam się mu uciec, ale wiedziałam, że nie uda mi się to. Przecież doganiał mnie! Wbiegłam do ciemnego lasu, który odpychał samym swoim widokiem. Było w nim strasznie ciemno, co mnie przerażało. Nie wiedziałam, dlaczego postanowiłam uciec akurat tam.

Ten las opisałaś po macoszemu. Dlaczego las odpychał samym swoim widokiem? Dlaczego napawał Andreę strachem? Nie rozwinęłaś tego — po prostu napisałaś jedno zdanie o lasku, wierząc, że czytelnik wyobrazi sobie Czarny Las z Harry’ego Pottera… Musisz popracować nad takimi opisami, ponieważ teraz nie wywołują żadnych emocji u czytelnika.

c) Przeżycia wewnętrzne 6/10

Tu radziłaś sobie zdecydowanie lepiej, a to dlatego, że użyłaś narracji pierwszoosobowej. Ten styl opowiadania jest zdecydowanie prostszy do ogarnięcia niż opisywanie w trzeciej osobie. Niemniej wiele przeżyć jest pozbawionych realizmu, przesadnie zabarwionych emocjonalnie, przerysowanych i przez to nieautentycznych, nienaturalnych.

Byłam w stanie poświęcić się za wszystkich moich przyjaciół, a w szczególności za rodzinę. Mogłabym zginąć. Nawet w największych męczarniach, ale nie wiedząc dlaczego?! Nie chciałam, a nawet nie miałam zamiaru przyjąć tego do wiadomości! Ja nic nie zrobiłam, a jakiś psychol bez żadnego powodu mnie zaatakował! Co on sobie wyobrażał? Nie mogłam tego przyjąć do wiadomości! Nie sądziłam, że przyjdzie mi zginąć z rąk wariata, którego widziałam dwa razy w życiu!

W obliczu śmierci dziewczyna myślałaby zupełnie inaczej. Człowiek jako zwierzę ma coś takiego jak instynkt samozachowawczy, czyli w większości przypadków unika zagrożeń, które mogłyby doprowadzić go do śmierci.

Mój największy sekret... Ale to nie miało być tak! On nie mógł tego wiedzieć! Obiecałam sobie, że nikt o tym się nie dowie! Złamałam dane sobie słowo i to przez swoją głupotę! Teraz byłam pewna, że wyląduję z psychiatryku! Kiedyś za takie coś spalono by mnie na stosie! A teraz? Ja nie chciałam trafić do domu dla obłąkanych! Ja nie mogłam! Straciłam wszystko. Swoje marzenia. Ludzie dowiedzą się o moim darze i nie będę miała życia. Stanę się jakąś atrakcją i pewnie dadzą mnie na jakieś dziwne badania, by się dowiedzieć, skąd to u mnie się wzięło (wzięło się u mnie). Ja nie mogłam na to pozwolić. Ludzie nie mogli o niczym wiedzieć.

W tym fragmencie brzmi jak totalna panikara. Jej emocje są tak przerysowane, że nawet nie byłam w stanie wyobrazić sobie takiej sytuacji. I tym samym fragment stracił na autentyczności.

d) Dialogi 3/5

Zacznę od zapisu. Poprawny zapis występuje dopiero od rozdziału szesnastego, niemniej nadal zdarzają Ci się wpadki.

— Jaka ona? —  (wielka litera) zamurowało mnie.

— Hm — (kropka, wielka litera) zamyślił się na chwilę. — Pamiętasz, co robiłaś, jak byłaś pijana?

— Nie jestem człowiekiem- (spacja, myślnik) zaczął powoli, a ja słyszałam, jak serce zaczyna mi szybciej bić.

— Możliwe- (spacja, myślnik) szepnęłam i spuściłam wzrok. Byłam zazdrosna, że ona nie przechodziła tego, co ja. Szczęściara.

— Jak chcesz — (kropka, wielka litera) wzruszył ramionami.

— Yyy... Nie pomyliły ci się pokoje? - (niepotrzebny dywiz) — zapytałam niepewnie.

Również proszę, abyś poprawiła zapis w poprzednich rozdziałach, ponieważ teraz nie brałam tego pod uwagę, jednak następnym razem nie będę taka pobłażliwa.

Co do jakości i autentyczności dialogów: są całkiem okay, nie widzę w nich nic nadzwyczajnego ani nic zasługującego na krytykę. Używasz slangu młodzieżowego, przez co czytelnik mniej więcej wie, jakie słowa odpowiadają poszczególnym sytuacjom. Proste, przystępne — daję łapkę w górę.

e) uwagi

Ruda (ty jesteś ruda, ruda. Szalona ruda... xD) przyglądała mi się uważnie, a ja unikałam jej wzroku.

Patrzyłam jak jakaś głupia w imię, które wyświetliła mi komórka (Błagam,  nie pozwól mi tego skomentować. Przeczytaj  to zdanie raz, potem drugi i trzeci, i powiedz mi, co z nim jest nie tak, bo jak ja to zrobię, uwierz mi, że będzie bolało…).

Moje serce (może żołądek lub wątrobę? Moją wątrobę czasem ogarnia olbrzymie szczęście w piątkowy wieczór xD) ogarnęło ogromne szczęście, które nie zawsze mnie spotykało.

Byłam naprawdę szczęśliwa, bo Eric nie obraził się na mnie za tamto, a ja głupia myślałam, że tak będzie i nie będzie chciał mnie znać. Miałam ochotę z tego powodu walnąć się w czoło (trzeba było. Może wtedy to zdanie nie wyglądałoby tak, jak wygląda teraz).

Tylko Alex kiwała się na boki. (taaa… to zdecydowanie normalne zachowanie cechujące nastolatkę :/)

Ponoć alkohol pomaga zapomnieć. Przynosi na swój sposób ulgę... (Piję, bo się wstydzę.  Wstydzę się, bo piję)

Nie wiedząc, jaka siła mnie tam ciągnęła (Gollum pożyczył od Harry’ego pelerynkę niewidkę), podeszłam niezauważalnie do stołu.

-Za co dziękujesz?- spytał lekko zdziwiony. Mimo to wiedziałam, że się uśmiecha. (Wróżbita Maciej powiedział jej to)

Kierowała mną przede wszystkim ciekawość, a też i to, że wszyscy wokół pili, a ja nie chciałam się czuć gorsza (Ah, ta asertywność wśród dzisiejszej młodzieży).

Było to dla mnie straszn(i)e zabawne. (to określenie jest używane bardzo często, choć jest poprawne jedynie w mowie potocznej klik)

Z ledwością dostrzegłam, że jest to coś małego, przypominającego kształtem jakiś kołek. (A czosnek gdzie ma? Marny z niego łowca wampirków)

Nathan chciał ruszyć za nim, ale zatrzymał się, gdy przypomniał sobie o mnie (brawo! Geniusz xD).

Najpierw jest cyniczny, a później taki milusi (50 twarzy Nathana xD)?

Wyglądało to tak, jakbym była wykuta z jakiegoś marmuru (a na słońcu się błyszczała jak wypolerowana dupa… Bosz... wampiry stały się świecącymi komarami!!!).

Język/Styl: 9/20

Masz bardzo dużo wątków, które przeplatają się ze sobą, albo uciekają, prowadząc do ślepego zaułku, ponieważ nagle je kończysz. Dodatkowo, nie wiem czemu, ale uwzięłaś się na zwrot „nie przeszkadzało mi to”. W samych dwóch rozdziałach (piętnastym i szesnastym) naliczyłam się go z sześć razy.

Za bardzo mi nie przeszkadzało, że woda była zimna.

Nie przeszkadzało mi, że podłoże (podłoga/posadzka; podłoże masz np. w lesie) było zimne.

Było trochę chłodno, co wywołało na moje(j) skórze gęsią skórkę, ale i tak mi to nie przeszkadzało.

Wilgotna trawa nie przeszkadzała mi.

Nie mogłam zasnąć, ale to mi nie przeszkadzało.

Szybkim krokiem weszłam do jasnego pomieszczenia — kolor biały wyjątkowo mi nie przeszkadzał.

Również upodobałaś sobie konstrukcje z „bardzo” i „szybko”. Używałaś ich często i gęsto, przez co pojawiało się wiele powtórzeń.

Za bardzo nie mogłam rozpoznać, jak bardzo się zraniłam w policzek, ponieważ krew wszystko zasłaniała.

Wyglądali na zwykłych ludzi, ale to o czym rozmawiali, było bardzo dziwne. […] Niby nie powinno mnie to obchodzić, ale jakoś nie mogłam przestać o tym myśleć. To było na swój sposób bardzo intrygujące.

      […] Spuściłam wzrok na swoją nogę. Zdziwiło mnie to, że nie była tak bardzo opuchnięta jak przedtem.

Tak bardzo chciałam z nim porozmawiać, ale nie wiedziałam, czy byłabym w stanie wydukać jakiekolwiek słowo. Wzięłam głęboki wdech i drżącą ręką nacisnęłam zieloną słuchawkę.

      -Halo?- udało mi się powiedzieć, ale po jakimś czasie (dopiero po kilku sekundach). Serce waliło mi bardzo mocno. (Za dużo używasz określenia „bardzo mocno/szybko itd. Serce waliło mi jak młotem/serce tłukło się w piersi/serce wybijało szaleńczy rytm)

      […] Na chwilę zapanowała głucha cisza, która dla mnie trwała całe wieki. Do tego jeszcze nie wiedziałam, co mam powiedzieć, a to jeszcze bardziej mnie zdołowało. Przysiadłam na łóżku, bo nie mogłam dalej stać z powodu mojej nogi. Czkałam cierpliwie, aż Eric się odezwie, ale to nie następowało. Czułam się z tym bardzo dziwnie. Cisza pomiędzy nami bardzo mi dokuczała. […] Nie wiedziałam czemu, ale do moich oczu zaczęły się cisnąć łzy. Byłam za bardzo wrażliwa, co mi przeszkadzało, ale to nie była moja wina. […] Czułam, że zaraz zacznę ryczeć jak małe dziecko, które chce zwrócić na siebie uwagę swoich rodziców, a tak bardzo tego nie chciałam.

Co jeszcze, hm… Powtórzenia! Sadzisz nimi jak zawodowy ogrodnik. Dosłownie, mojego Worda zalał potok niebieskiego wytykania powtórek, czasem nawet takich mega chamskich, bo praktycznie kopiowałaś całe zwroty i wyrażenia. Tego jest naprawdę od groma i jeszcze więcej, więc wypiszę jedynie kilka przykładów.

Bardzo nie lubiłam, jak ktoś nade mną ubolewał. Czułam się z tym okropnie. Zawsze się o wszystkich martwiłam, ale nie znosiłam, jak ktoś ubolewał nade mną.

Zdziwiło mnie to, że nie była tak bardzo opuchnięta jak przedtem. Zmarszczyłam lekko czoło. Najpierw ta rana na policzku, a teraz noga? Przecież jeszcze niedawno była opuchnięta i przypominała jakiś balon! To nie było możliwe, że tak szybko wracała do dawnego stanu. Przecież opuchlizny nie schodzą tak szybko, a w szczególności po takim czasie, jak mi (do re mi fa sol la si do... bezsensu jest to „jak mi” – won z tym).

-Jasne!- powiedział wesoło Rooker, a ja się rozpromieniłam.

-Dziękuję- powiedziałam (odparłam – usuniesz powtórzenie) radośnie. (A nie lepiej było by użyć zwrotu „czując ulgę”?)

Chciało mi się śmiać z siebie, że uważałam, że mogłoby (mogło by klik) być inaczej. Byłam z tego powodu bardzo szczęśliwa, bo naprawdę zależało mi na utrzymaniu z nim dobrych kontaktów. Bardzo go lubiłam i był jedną z bliskich dla mnie osób.

Podczas rozmowy z Ericem tego nie słyszałam, bo byłam tak bardzo pochłonięta naszą rozmową.

Czułam się z tym trochę głupio i czułam, że robię się czerwona na twarzy.

-Nie przesadzasz?- zapytał Nathan, który jakimś cudem znalazł się koło mnie.

-Cz... Czemu?- zapytałam trochę bełkotliwie.

Jęknęłam, bo upadek mimo, iż była trawa, to i tak był bolesny. Z trudem podniosłam się. Był to nie lada wyczyn. Jeszcze przez jakiś czas byłam roztrzęsiona i przez to miałam oczy szeroko otwarte. Gdy tylko doszłam do siebie, zaczęłam iść przed siebie.

Nie chciałam, a nawet nie miałam zamiaru przyjąć tego do wiadomości! Ja nic nie zrobiłam, a jakiś psychol bez żadnego powodu mnie zaatakował! Co on sobie wyobrażał? Nie mogłam tego przyjąć do wiadomości!

Zacisnęłam dłonie na nadgarstkach mężczyzny. Chciałam resztkami sił, zmusić go, by mnie zostawił. Zacisnęłam ręce, ale i tak sprawiało mi tą ogromną trudność. Byłam wobec niego bezsilna. Chciało mi się płakać. Byłam pewna, że robiłam się wręcz sina na twarzy.

Przez te wszystkie niedociągnięcia Twój styl bardzo ucierpiał. Głównie skupiłam się na stronie technicznej tekstu, ponieważ ciągle coś musiałam poprawiać, zaznaczać, i ze względu na to nie mogłam się w pełni skupić na fabule. Popracuj nad tym, ponieważ myślę, że nie jestem osamotniona w tej opinii.

Pomysłowość/Oryginalność: 10/20

a) ogólny pomysł na opowiadanie 3/10

Możliwe, że przeczytałam już za dużo opowiadań o wampirach, wilkołakach, wiedźmach i innych stworzeniach, i przez to czuję, że w większość opowiadań wkrada się schematyczność. Niestety, pomijając te ciekawsze pomysły, które zostały wypisane w następnym podpunkcie, większość sytuacji jest mi znana aż za dobrze, ponieważ występuje w trzy czwarte książek o tego typu istotach.

Szkoła i przyjaciele– występują w Zmierzchu, Akademii Wampirów, Błękitnokrwistych, Wampirach z Morganville itd.

Postać półczłowieka półwampira pojawiła się w książce Akademia Wampirów, gdzie główna bohaterka również była dhampirem.

Wilkołaki, które prowadzą polowania na wampiry? 90% książek typu Zmierzch.

Plus ich zapach zmokłego psa? Podziękujmy Stephenie Meyer za to wspaniałe określenie…

b) pomysłowość autora 7/10

Znalazłam parę elementów, które wydały mi się inne.

Primo to moce Andrei. Fajnie, że jako dhampir ma władzę nad żywiołami. Zazwyczaj to czarownice przejawiają tego typu zdolności. No i zastosowałaś ciekawy zabieg, że nie sprawuje pełnej kontroli, że zdarzają się jej wpadki i przez to ciągle musi się kontrolować i uczyć.

Secundo, Nathan. Może i zalatuje mi Edwardem, jednak jest całkiem słodki. Ma swoje humorki, zachowania charakterystyczne tylko dla niego, a także tę słodko-gorzką relację z Andie. No i też ma fajne moce jak odczuwanie czyichś uczuć xD

I to chyba byłoby na tyle…

           

Ogółem przeczytałam za wiele książek o wampirach, wilkołakach, wiedźmach i innych istotach, toteż przejadłam się tym tematem. Myślę, że gdybym dostała Twoje opowiadanie kilka lat szybciej, prawdopodobnie czytałabym je z zapartym tchem. Niestety dostałam je teraz i mam wrażenie, że wszystko już znam z wcześniejszych pozycji.

Błędy: 5/35

a) zagęszczenie 0/5

Co tu dużo mówić… W pewnym momencie zaczęło mi brakować kolorów do zaznaczania wszystkich błędów, a na stronie pojawiało się więcej moich uwag niż Twojego tekstu. A oto przykład, który, uwierz mi, nie jest osamotniony:

Zamoczyłam rękę w zimnej cieczy i obmyłam nią (ręką czy wodą? Niepotrzebne to tutaj) zranione miejsce. Za bardzo mi nie przeszkadzało, że woda była zimna. Dawało to nawet dziwną ulgę. Gdy tylko obmyłam ranę i spojrzałam ponownie w lusterko, doznałam szoku. Na moim policzku nic nie było. Nawet najdrobniejszego zadrapania. Z niedowierzaniem przejechałam dwoma palcami po gładkiej, jak nigdy dotąd (przecinek, bo wtrącenie) skórze. Pokręciłam powoli głową i rozchyliłam lekko usta. Odsunęłam się od lustra, po czym oparłam się o ścianę i zsunęłam się po niej (niepotrzebne) na podłogę wyłożoną białymi kafelkami. Nie przeszkadzało mi, że podłoże (posadzka/podłoga; podłoże masz np. w lesie) było zimne. Ostatnio nic mnie nie drażniło.

      To wszystko było dziwne. Nierealne. Nie wiedziałam, co się ze mną działo. Przecież ja się zraniłam a ten policzek (Przecież zraniłam się w ten policzek...). To bolało i piekło, a teraz nic? Była krew, a teraz jej nie ma? Co to ma znaczyć? Czy ja w ogóle jestem człowiekiem? To nie jest możliwe (to niemożliwe), by rany goiły się tak szybko i to jeszcze tak, by nie pozostawały po tym żadne ślady ([...], i to jeszcze nie pozostawiając żadnych śladów). Do tego ten głos, który rozbrzmiewał w mojej głowie. Był dziwny, ale miałam wrażenie, że należał do tej (niepotrzebne) kobiety, która tak nagle zniknęła. Zastanawiało mnie, kim on(a) (niepotrzebne) była i dlaczego kazała mi uciekać prze(d) tymi facetami?

b) ortografia 5/10

Na twarzach obu (obojga) rodziców malowały się różne emocje.

-Dziewczyno!- wybuchłam (Ka bum. Pizdnęło jak bomba zrzucona na Hiroszimę – krzyknęłam/wybuchnęłam klik).

Mogłam się domyśleć (really? Domyślić! !!), że moi przyjaciele się bez tego nie obejdą (że moi przyjaciele nie potrafią się obejść bez drinków), ale nie sądziłam, że aż tak przesadzą.

-I co z tego?- wybuchłam (wybuchnęłam) gromkim śmiechem i uwiesiłam się na szyi chłopaka, który pod moim ciężarem się schylił.

Zdesperowana zdołałam wsiąść (wziąć) się w garść i na odwagę (że co?! Skąd u się wzięło to „na odwagę”? W ogóle nie pasuje do kontekstu).

Chciałam odgonić od siebie tą (tę) myśl, ale nie potrafiłam i czułam się z tym bardzo źle.

c) interpunkcja 0/10

Jej długie (przecinek) brązowe (przecinek) lśniące włosy, (bez przecinka, ponieważ w poprzednim zdaniu nie występuje orzeczenie) były w totalnym nieładzie, a duże (przecinek) szare oczy, (bez przecinka, ponieważ w poprzednim zdaniu nie występuje orzeczenie klik)

śmiały się do całego świata.

Otulał dziewczynkę (przecinek) jednocześnie próbując jej coś podpowiedzieć.

Szybko niczym torpeda, (bez przecinka) pobiegła do domu.

Uważałam to za niepotrzebne (przecinek) szczególnie, (bez przecinka, ponieważ to łączenie) że bym sobie poradziła (poradziłabym sobie).

Z niedowierzaniem przejechałam dwoma palcami po gładkiej, jak nigdy dotąd (przecinek, bo wtrącenie) skórze.

Usłyszałam głośne śmiechy, (bez przecinka) dochodzące z dołu.

Bardzo się cieszyłam, że pomiędzy mną, (bez przecinka) a Ericem na powrót było wszystko dobrze (wszystko powróciło do normy).

Na dole (przecinek) tak jak przedtem, ktoś strasznie głośno zaczął się śmiać.

Uśmiechnęłam się nieśmiało (kropka) Mimo, że kręciło mi się strasznie w głowie, to postanowiłam wypić jeszcze jedną butelkę.

Nie wiedziałam, (bez przecinka) dlaczego, ale czułam się świetnie.

Do tego jeszcze świeciło słońce (przecinek) które zniknęło tak szybko, jak się pojawiło.

Ogień (przecinek) który wywołałam, ślicznie tańczył i połyskiwał.

-Och (przecinek) Misiu!- zaśmiałam się radośnie i przytuliłam do Nathana, na co ten cały zesztywniał.

Patrzyłam w jego bursztynowe (przecinek) zmrużone oczy, jak jakaś (niepotrzebne) zahipnotyzowana.

Zrobiłam pierwszy (przecinek) chwiejny krok i upadłabym plackiem na ziemię, gdyby Nathan w porę mnie nie złapał. Zaśmiałam się. Pozwoliłam (przecinek) by chłopak objął mnie w pasie.

O mało, (bez przecinka) co się przy okazji nie zabiłam, bo ktoś zostawił na nich buty i przez to poleciałam na ścianę, uderzając się przy tym boleśnie w głowę.

Złapałam się za obolałe miejsce i (przecinek) idąc przy ścianie, doszłam do drzwi wejściowych.

Od razu podziałało. Mężczyzna zluźnił (rozluźnił) uścisk, a ja (przecinek) korzystając z okazji, wyrwałam się z niego (wyrwałam się z jego ramion/od niego).

Nie wiedziałam (przecinek) jak to zrobiłam, ale jakimś cudem odwróciłam się o sto osiemdziesiąt stopni i upadłam na plecy.

Czułam (przecinek) jak powili (powoli) tracę siłę.

Nie wiedziałam, (bez przecinka klik) dlaczego? (kropka, a nie znak zapytania).

Już odkąd odkryłam swój dar (przecinek) wiedziałam, że nie jestem normalna.

To naprawdę rozbiło (robiło) się okropne (przecinek) szczególnie, (bez przecinka) że nikt o niczym nie wiedział, a teraz miałam jeszcze przeczucie, że Nathaniel wie o czymś, o czym ja nie mam zielonego pojęcia (niepotrzebna zmiana czasów, żeby Nathaniel wiedział o czymś,  o czym nie miałam zielonego pojęcia)!

Nie wiedziałaś (przecinek) co robisz... Zachowałaś (zachowywałaś) się jak jakaś wariatka i podpaliłaś las.

Spodziewałabym się wszystkiego, ale nie takiej odpowiedzi. Nie tego, że Nathan mógłby być wampirem. Był to dla mnie szok (przecinek) szczególnie, (bez przecinka) że takie istoty nie istnieją (Powiedziała laska, która kontroluje żywioły... fuck logic).

Moje serce przyspieszyło, a ja wstałam na równe nogi i niepewnie podeszłam do lustra, (bez przecinka) znajdującego się nad umywalką.

Nie wiedziałam, (bez przecinka) czemu.

Szybkim krokiem przeszłam przez całą drogę, (bez przecinka) dzieląca (dzielącą) mnie od szopy do domu.

Zdziwiło mnie to, że ktoś odwrócony tyłem do mnie, (bez przecinka) siedział na moim łóżku.

d) inne błędy 0/10

W (Po) przestronnym ogrodzie, porośniętym różnymi gatunkami kwiatów, drzew, (zamiast przecinka „i”) krzewów, biegała sześciolatka.

Nie dowierzała tamu (temu), co zobaczyła.

Z niedowierzaniem przetarł(a) oczy.

Czuła się tak, jakby odebrano jej wszystko, a najważniejsze cząstkę siebie (bez „a”, najważniejszą cząstkę siebie).

-Ale... Wszystko jest ok, prawda?- zapytała z troską w głosie Nicole (Nicole zapytała z troską w głosie).

Nabrać doświadczenie (doświadczenia) i będzie wszystko dobrze (wszystko będzie dobrze).

Nie czułam, jakby leciała z rany krew (jakby krew leciała z rany), co mnie troszkę zdziwiło.

-To nic poważnego (kropka) - (wielka litera) uśmiechnęłam się szeroko i odważyłam się (bez się) spojrzeć dziewczynie w oczy, która wciąż patrzyła na mnie (spojrzeć w oczy, które wciąż były wpatrzone w moją osobę/spojrzeć na dziewczynę, która wciąż patrzyła na mnie), jakbym była małym dzieckiem, które z niczego nie zdaje sobie sprawy (To zdanie jest za długie. Rozbij je na dwa).

Był dziwny, ale miałam wrażenie, że należał do tej (niepotrzebne) kobiety, która tak nagle zniknęła. Zastanawiało mnie, kim on(a) (niepotrzebne) była i dlaczego kazała mi uciekać prze(d) tymi facetami?

Sama nie wiedziałam czego, ale miałam ten lęk (mam ten lęk,  mam ten lęk klik – ale odczuwałam jakiś niewyjaśniony lęk).

Nie zauważałam (zauważyłam) tego, ale... Teraz wiem (wiedziałam), że źle (z)robiłam.

-Wcale nie!- krzyknęłam, marszcząc przy tym nos (nos marszczy się przy uczuciu wstręty, gdy jesz coś niesmacznego…).

Postawiłam (położyłam – komórki nie stawiasz, chyba że masz takiego fajnego bajera, co w filmach i serialach dla nastolatek występuje xD) komórkę obok siebie, a sama uśmiechnięta położyłam (opadłam) się na łóżku.

Może nasz kontakt by się osłabił, ale mimo to miał(a)bym poczucie, że jest szczęśliwy.

Marszczyłam przy tym czoło, ale nawet gdybym zwróciłam im uwagę, to i tak by się mnie nie posłuchali (to i tak nie posłuchaliby mnie).

Wywarły trochę na mojej psychice (wywarły wrażenie na psychice/odcisnęły ślad na psychice). Wciąż było mi się trudno po tym pozbierać (wciąż było mi trudno pozbierać się po tym).

Znosiłam spojrzenia przyjaciół, którzy patrzyli na mnie z wielkim szokiem (z wielkim szokiem to ja patrzę na te zdania... eh... którzy patrzyli na mnie w szoku/zaszokowani).

Czułam, jakbym mogła wszystko i nic nie było mi w stanie w tym nie przeszkodzić (rany boskie... za jakie grzechy?! Czułam, jakbym mogła wszystko, a nic nie było w stanie mi w tym przeszkodzić).

Rzucałam coś (czymś) na kształt ogniowych kul (kul ognia), które trafiały w drzewa i krzaki.

Chłopak zacisnął mocno na moich ramionach ręce (chłopak mocno zacisnął ręce na moich ramionach), ale nie bolało mnie to.

Ze śmiechu się aż popłakałam (aż się popłakałam).

Świadczyło o tym między innymi to, że na łóżku obok Nicole smacznie sobie pochrapywała (że Nicole smacznie pochrapywała na łóżku obok).

Starałam sobie wszystko po kolei przypomnieć (starałam się przypomnieć sobie wszystko po kolei), ale oprócz jakiś (jakichś) przebłysków, które nic mi nie mówiły, to nic nie wi(e)działam.

Od tamtego momentu wykorzystywałam to, by zasnąć, ale zawsze to nie działało (to nie działało zawsze).

Przyszło mi na myśl, że ten facet, co mnie zaatakował, mogł (mógł) być jednym z nich.

W głowie pojawiła mi się wizja, jak zabijam bezbronnego człowieka, ale ona (niepotrzebne) szybko się zmieniła, bo przypomniało mi się, że mężczyźni wspominali, że osoby, przy czym najprawdopodobniej ja, jestem jedną z nich (z tych), co zabijają by mieć, co jeść!

Z całej siły kopnęłam faceta w orzeszki (w krocze. Określenie „orzeszki” jest używane potocznie).

Było mi coraz trudniej łapać tlen (podziwiam ją, skoro próbowała łapać tlen… złapać oddech).

Ze świstem wciągałam przez lekko rozchylone usta powietrze, ale to i tak za bardzo mi nie pomagało (pomogło).

W tym też samym momencie (w tym samym momencie) uścisk na mojej szyi zelżał, a po chwili zniknął.

Wcześniej oczywiście się umyłam i przebrałam w suche ciuchy, ale oprócz tego to nic innego nie zrobiłam (ale oprócz tego nie zrobiłam nic więcej/ale nie zrobiłam nic ponadto).

Przez cały ten czas odkąd siedziałam tu z nim, nie odzywaliśmy (odezwaliśmy) się od (do) siebie.

Przecież ja (niepotrzebne) mu nic nie zrobiłam! (Przecież nic mu nie zrobiłam) Odruchowo przyłożyłam trzęsącą się dłoń na miejsce (do miejsca), w które mężczyzna wbił mi (niepotrzebne) kołek.

Krew już dawno przestała lecieć, ale rana do końca się nie zagoiła. Wciąż się sączyła. (Jak rana mogła się sączyć?)

Nie mogłam znieść tego, że ciągle były jakieś tajemnice (tajemnice są zawsze: strefa 51, UFO, gdzie się podziały tamte prywatki; że ciągle ukrywał coś przede mną)!

Nawet nie zauważyłam, kiedy po policzkach zaczęły mi spływać niewielkie łzy, które szybkim strumieniem skapywały na podłogę, obijając się o nią i wydając dźwięk podobny do plusku (które, upadając szybkim strumieniem na podłogę, wydawały dźwięk podobny do plusku).

— To tylko sen — szepnęłam i przełknęłam głośno ślinę. Tak bardzo chciałam, by to była jednak prawda (źle użyte sformułowanie. Tak bardzo chciałam, żeby tak rzeczywiście było).

Oparłam się o ścianę i zesunęłam (zsunęłam) się na zimną podłogę.

Nie potrafiłam znaleźć na nic (niepotrzebne) żadnego racjonalnego wytłumaczenia(negacja negacji = prawda; nie mogłam znaleźć jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia).

Wzrok utkwiłam w zieloną trawę (w zielonej trawie klik), gdzie widziałam mrówki, które jak zawsze chodziły w te i we w te.

Właśnie zauważyłam, jak na dwór wychodziła (wychodzili) Nicole z Matthewem (imię Matthew nie odmienia się klik).

Pasowali do sobie (siebie). […] Uśmiechnęłam się lekko, bo cieszyłam się, że byli szczęśliwi, a wskazywało na to to (dwa razy to), że uśmiechali się do siebie słodko, a mi zrobiło się ciepło na sercu.

— Powinnaś w końcu poznać prawdę — odezwał się, a ja na chwilę wytrzymałam (wstrzymałam) oddech.

Punkty dodatkowe: +2

Dodatkowe punkty przyznaję Ci za pomysł ze streszczeniem. Zdecydowanie ułatwiło mi to ogarnięcie fabuły, ponieważ nie czytałam rozdziałów od czwartego do czternastego, i bałam się, że nie będę mogła się zorientować w wydarzeniach. Na szczęście ułatwiłaś to mi jak również innym, przyszłym czytelnikom.

Podsumowanie:

Właściwie nie wiem, co powinnam tutaj napisać. Wszystkie swoje uwagi zawarłam w trakcie oceniania… Dam Ci jedną radę. Ćwicz! Ponieważ teraz bardzo ciężko było mi odczuwać przyjemność z czytania, a myślę, że warto poprowadzić tę historię do końca.

Razem punktów: 64/155

Ocena: Niedostateczny (41%)

Ach, zapomniałam wspomnieć. Jestem tylko człowiekiem — mogę popełniać błędy. Jestem tylko dzieckiem — wielu rzeczy nie rozumiem, ale wszystkie rady biorę do serca, bo naprawdę chcę się rozwijać. Ale typowe hejty po prostu omijam.